30/03/2024 06:30Thi Viện - Kho tàng thi ca Việt Nam và thế giới

Giông bão
Зададе се облак темен

Tác giả: Botev Hristo - Христо Ботев

Nước: Bungary
Đăng bởi hongha83 vào 13/11/2008 21:09

 

Nguyên tác

Зададе се облак темен
откъм гора, от Балкана:
дали ще е дъждец дребен,
или ще е буря страшна?

Ех, мой дядо, тежко време!
Ралото се едвам влачи,
и след него сееш семе,
пот от чело, град от очи!

Кажи, дядо, защо плачеш
над тез дълги бразди черни;
от чер облак ли се плашиш,
или мрат ти деца дребни?

Кажи, дядо, че аз помня
какъв юнак напред беше;
бог да прости баба Стойна,
тя пееше, ти ореше.

Друг път — помниш? — лани беше:
аз заминах през гората,
сред юнаци ти седеше
като баща със брадата.

Какъв беше ти тогава!
Сега плачеш — защо, дядо?
Байряк ли се не развява,
или нямаш сърце младо?

"Ех, мой синко! Що ме питаш?
Чуй тоз гарван, де там грачи...
Но в село нели отиваш,
ще да видиш защо плаче

стар войвода след туй рало!
Там селото се е сбрало
на мегданя, за да гледа
мойте момци, мойте чеда!

Ти ще видиш там набити
на прътове, на върлини
на момците ми главите —
избиха се две дружини!

Двама братя воеводи,
двамата ми верни сина:
скарали се кой да води
бащината си дружина!

Тесни били планините
за несговорна дружина!
И стърчат им днес главите,
за да плаче кой как мине.

Боже, с гръм ти разсипи ме!
Ветре, в прах ти разнеси ме!
Да не гледам деца малки
и техните клети майки,

окол пръте как се късат —
ръце вдигат към главите,
и как после ще се мъчат
голи, боси и пребити."

Закапаха едри капки,
летят, крякат гъски, патки:
буря страшна ще да ревне,
нели не са капки дребни.

Секи тича, в село бяга,
дядо не ще да разпряга.
— Хайде, дядо, да вървиме.
"Стой, да умра, помогни ми!"

Bản dịch của Tiếng Pháp

L'orage

Un noir nuage s'est levé
Sur la forêt, vers le Balkan:
Sera-ce une légère ondée
Ou un orage violent?

Oh! vieil homme, comme il fait lourd!
La charrue avance à grand peine.
Tu jettes le grain derrière elle:
Sueur du front, grêlons des yeux.

Vieil homem, pourquoi pleures-tu
Au long des sillons que tu creuses?
Redoutes-tu la sombre nue?
Crains-tu la mort pour tes garçons?

Raconte-moi; je n'oublie pas
Quel fier gaillard tu as été;
Dieu garde Stoiana, ta femme.
Elle chantait, tu labourais.

L'année dernière, souviens-toi,
Quand je passais dans la forêt,
Je t'ai vu parmi les rebelles
Et tu semblais être leur père.

Quel brave tu étais alors!
Maintenant tu pleures, pourquoi?
Le drapeau ne flotte-t-il plus?
Ou bien ton vieux cœur s'est-il tu?

"Enfant, pourquoi me questionner?
Entends le corbeau croasser,
Va au village, tu verras,
Tu comprendras pourquoi je pleure:

Je suis derrière ma charrue,
Et tout le village est dehors,
Tout le village est accouru
Pour mieux regarder mes garçons.

Deux voivodes, les deux frères,
Mes deux fils fidèles et forts
Se sont battus pour décider
Qui mènerait ma droujina.

La montagne est trop étroite
Pour ma droujina désunie...
Maintenant les têtes tranchées
N'inspirent plus que la pitié.

Frappe-moi, Seigneur, de ta foudre!
Vent, disperse au loin ma poussière!
Que je ne revoie leurs enfants,
Près de leurs malheureuses mères,

Autour des pieux se lamenter
Devant les têtes, mains tendues,
Et, plus tard, souffrir et traîner,
Affamés, en haillons, pieds nus."

Voici la pluie, en grosses gouttes.
Oies et canards fuient bruyamment;
Un terrible orage est en route
Les gouttes vont s'élargissant.

Et chacun cherche à s'abriter.
Le vieillard ne veut pas partir.
"Allons, grand-père, il faut rentrer!"
"Non, tu dois m'aider à mourir."

In từ trang: https://www.thivien.net/ » Botev Hristo » Giông bão